Dzik jest dziki, dzik jest zły, dzik ma bardzo ostre kły…

Dzik jest dziki, dzik jest zły, dzik ma bardzo ostre kły…

Dzik jest dziki, dzik jest zły, dzik ma bardzo ostre kły… Każdy z nas zapewne zna fragment wiersza Jana Brzechwy, który wystawia naszemu dzisiejszemu bohaterowi niezbyt pochlebną opinię. Czym dzik sobie na nią zasłużył? Ja nie wiem. Wiem natomiast jak ważną rolę odgrywa dzik w roli utrzymywania higieny lasu.  Poprzez rycie ziemi, które w gwarze łowieckiej nazywa się buchtowaniem, dzik odnajduje i zjada poczwarki i larwy wielu gatunków szkodliwych owadów, które zimują właśnie w glebie. w ten sposób dzik łączy przyjemne – żerowanie, z pożytecznym – zmniejszaniem zagrożenia dla lasu ze strony szkodliwych owadów. Poza tym dzik odżywia się… praktycznie wszystkim co może zjeść. Je żołędzie, owoce, trawę, korzenie roślin, uwielbia żerować w uprawach rolnych, zjada drobne gryzonie, a i padliną nie pogardzi. Można z czystym sumieniem stwierdzić, że dziki są wszystkożerne. 

Kolejną cechą przemawiającą za mądrością tegoż zwierzęcia jest występująca w ich watahach wyraźnie zarysowana struktura stadna. Każdy osobnik zna tam swoje miejsce: od warchlaków (które mają najmniej do powiedzenia), przez przelatki, lochę, aż do dominującego odyńca. 

Pomimo swojego budzącego respekt wyglądu, dzik woli zejść człowiekowi z drogi niż wyjść z ofensywą. Dziki mogą być niebezpieczne dla człowieka gdy są ranne (a więc i rozdrażnione, zdesperowane i widzą jedynie możliwość otwartej walki) lub podczas huczki – okresu godowego przypadającego na późną jesień oraz zimę. Naturalnymi wrogami dzika jest wilk oraz ryś choć i te pewnie dwa razy się zastanowią zanim zaatakują silnego i odważnego osobnika. 

Dzik z pewnością nie jest zły. Za to bardzo pożytecznym dla lasu, silnym oraz mądrym zwierzęciem.