Nierzadko docierają do nas hasła „las pierwotny” czy też ” las naturalny„. Coraz większą popularnością cieszy się również pojęcie „las gospodarczy„. Jednak istnieje jeszcze jeden, nieco zapomniany, sposób gospodarowania lasem. Chodzi o las odroślowy zwany również lasem niskopiennym. Taki las może powstać poprzez wykonanie cięcia w drzewostanach złożonych z wybranych gatunków drzew liściastych, głownie olszy czarnej. Warunkiem jest pozostawienie pniaków po wyciętych drzewach niejako samych sobie. Jest to celowy zabieg bowiem wspomniana olsza, ale też grab, leszczyna czy wierzba posiadają zdolność nazywaną siłą odroślową. Pozwala ona wymienionym gatunkom drzew na tworzenie odrośli z pniaka pozostawionego po wycięciu drzewa. Powstałe odrośla rosną znacznie szybciej niż drzewostany powstałe zarówno z siewu jak i z sadzenia młodych drzewek. Powodem tego jest…pniak. Tak, pozostawiony pniak wraz z rozwiniętymi korzeniami absorbuje z gleby składniki odżywcze oraz wodę w znacznie większej ilości niż w przypadku młodych sadzonek. Po prostu odrośla otrzymują życiodajną dawkę składników prawie taką jak dla dorosłego drzewa.
Jednak to co dobre szybko się kończy i początkowe tempo oraz zapał lasu odroślowego nie pozwalają osiągnąć takich rozmiarów jakie osiągają drzewa w drzewostanach powstających w bardziej klasyczne sposoby – poprzez sadzenie młodych drzewek czy siew nasion. Nawet wyrośnięte odrośla nadal pozostają stosunkowo cienkie. Dlatego też ich przeznaczenie to głównie opał, ale też tyczki czy elementy prostych grodzeń. Właśnie osiągane rozmiary są głównym powodem nazywania lasu odroślowego również lasem niskopiennym.
